Wageningse universiteit maakt bioplastic uit bermgras

De wereld leeft op te grote voet. Langzamerhand dringt het besef door dat een omslag naar een duurzamer economie geen luxe maar pure noodzaak is.
Aardolie en andere grondstoffen raken een keer op. Wageningen Universiteit experimenteert al volop met bioplastics waarvoor olie niet meer nodig is.

 

Wageningen Universiteit heeft vorige week een staaltje van haar kunnen laten zien: plastic maken uit bermgras. „De keuze voor bermgras is een logische”, legt onderzoeker Rob Bakker uit." Het concurreert niet met voedingsgewassen zoals mais. Bermgras is een afvalproduct waarvan in Nederland elk jaar 600.000 ton wordt afgevoerd naar de verbrandingsovens. En dat kost veel geld.” Bioplastic maken van bermgras is niet eenvoudig en vraagt veel kennis van scheikunde. Tussen zoemende apparaten en pruttelende bekerglazen met onbestemde vloeistofjes legt Bakker uit hoe dat in zijn werk gaat. Allereerst moet het gras fijngemalen worden. Bakker laat een emmer vol met groengele snippertjes zien. Daaraan voegt hij een kleurloos vloeistofje, een loog, toe waarin het gras oplost. De kleur verandert naar bruinzwart. Daarbij komen taaie houtachtige cellulosevezels vrij. Enzymen knippen vervolgens de vrijgekomen cellulose in stukjes, hapklare brokjes voor de melkzuurbacteriën. Die smullen ervan terwijl ze er tijdens een zogeheten fermentatieproces melkzuur van maken. Om dat melkzuur is het de Wageningse chemici te doen. Dat is de grondstof voor polymelkzuur, een bioplastic. Onderzoeker Karin Molenveld laat een aantal producten zien dat de onderzoeksgroep uit polymelkzuur heeft gemaakt.Dat blijkt niet alleen te gaan om verpakkingsmateriaal, maar ook om bekertjes en flesjes, textiel en biofoam, een soort milieuvriendelijk piepschuim.Molenveld pakt een bekerglas met daarin een laag gelige korreltjes, polymelkzuur. Ze doet deze vervolgens in een incubator, een apparaat dat de korreltjes verwarmt. De balletjes van polymelkzuur springen op en neer als poffende mais in een pannetje. Ten slotte is het biofoam geworden; kenners zien mogelijk het verschil nog met het gebruikelijke piepschuim van polystyreen, maar voor een leek is het één pot nat. Hoe sterk is bioplastic eigenlijk? Molenveld pakt een doorzichtig koffiebekertje en dompelt dat in kokende frituurolie. Het bekertje vervormt direct. „Dit was er een van de eerste generatie bioplastics”, lacht ze terwijl ze een ander, wit exemplaar in de olie van 180 graden Celsius laat zakken. Het bekertje geeft geen krimp. „Bij dit polymelkzuur hebben we heel slim links- en rechtsdraaiend melkzuur gecombineerd tot een hittebestendig bioplastic.”   Bron: Refdag.nl